A Cidade do Amor

Onte fun ver unha peli, "Perfectos Desconocidos". Rin moito. E aparte de rir, fíxome pensar. Fíxome pensar sobre o recurso á mentira e as súas consecuencias. Fíxome pensar en tódalas mentiras que coñezo dentro de parellas e das familias. ¿Paga a pena unha mentira? Eu penso que non. Mais seguro que unha persoa ten un ou máis motivos para faltar á verdade. E por suposto, o motivo non ten porque ser facer dano, mais ben pode ser o contrario, protexer. Ahí atopamos ás famosas mentiras piadosas, aquelas que supostamente se contan para protexer. Versión en español En moitas ocasións podemos pensar que unha mentira piadosa é boa, podemos pensar que a verdade causaralle dor ao receptor e decidimos ocultar parte da verdade e contar esa mentira piadosa… para protexer. Eu sempre me pregunto a quen protexen as mentiras realmente . Pois realmente, dubido que coa mentira se poida protexer a alguén, poida que inicialmente durante uns instantes, máis imposible na totalidade da vida. ...

Este post, é unha continuación do post anterior “ Non teño mozo, teño un amigo ”, que escribín tras preguntarme unha compañeira de viaxe se eu, que son da aldea e vivo nunha grande cidade, notaba a diferencia entre o mundo tradicional das aldeas e a concepción cosmopolita e supostamente aberta da xente da cidade. Ela, como dixen no post anterior, quedou abraiada coa miña resposta, abraiada porque compartía as miñas palabras. Eu centreime só na miña experiencia. Aquí as outras 2 experiencias 3.- Os casados habitación queren Esto pasoume hai ben tempo coa ex familia parisina.   París, outra cidade cosmopolita. Foi nas vacacións. Eu sonche máis de desfrutar no Atlántico ou mesmo no Pacífico. Mais está ben desfrutar de parte das vacacións no Mediterráneo, ainda que sexa coa familia política. Durmín en moitas casas “de aldea” e nunca vira na miña vida a ninguén invadir a intimidade dunha parella.   Sempre vin a todo o mundo respetuoso co espacio que se lle puido ofr...

Eu son da aldea, e podemos crer que na aldea as persoas temos un xeito moito máis tradicional de pensar, que temos moito máis en conta o que os nosos veciños e conveciños dirán de nós, que é moito máis doado facer o que queremos nunha grande cidade…. E blablabla. Se o mundo é un pañuelo, ¿cómo non o vai ser un pañuelo unha cidade na que case sempre nos movemos polos mesmos sitios? Unha amiga, nunha viaxe, preguntoume se eu notaba a diferencia entre o mundo tradicional das aldeas e a concepción cosmopolita e aberta da cidade. Pareime a pensar e respondinlle. Ela estaba atónita coa miña resposta, atónita porque compartía as miñas verbas. Eu centreime só na miña experiencia, en 4 concretamente. Esto foi o que lle contei: 1.- Non teño parella, teño un amigo. Recén estreados os 30 anos, durante o meu primeiro mes en Madrid, compartín un palacete da aristocracia andaluza cunha manchega. Unha das preguntas que me fai na famosa entrevista de selección de “compañeira de piso” é s...