Non teño mozo, teño un amigo
Eu son da aldea, e podemos crer que na aldea as persoas temos un xeito moito máis tradicional de pensar, que temos moito máis en conta o que os nosos veciños e conveciños dirán de nós, que é moito máis doado facer o que queremos nunha grande cidade…. E blablabla.
Se o mundo é un pañuelo, ¿cómo non o vai ser un pañuelo unha cidade na que case sempre nos movemos polos mesmos sitios?
Unha amiga, nunha viaxe, preguntoume se eu notaba a diferencia entre o mundo tradicional das aldeas e a concepción cosmopolita e aberta da cidade. Pareime a pensar e respondinlle. Ela estaba atónita coa miña resposta, atónita porque compartía as miñas verbas. Eu centreime só na miña experiencia, en 4 concretamente. Esto foi o que lle contei:
1.- Non teño parella, teño un amigo.
Recén estreados os 30 anos, durante o meu primeiro mes en Madrid, compartín un palacete da aristocracia andaluza cunha manchega. Unha das preguntas que me fai na famosa entrevista de selección de “compañeira de piso” é se tiña mozo.
-¿Eu? ¿mozo? ¿agora? Nooon, agora xusto despois de dúas rupturas sentimentais... Non, non teño mozo.- Non quería saber nada de mozos naquel momento. Estaba como as leiras, en poula.
Pois resulta que o primeiro fin de semana que estou xa instalada nesa casa-palacete, a golpe de venres dígolle que o sábado vai vir un amigo meu. E respóndeme que “Non pode ser, pois que aínda nos estábamos coñecendo e que se era un amigo non era o meu mozo….”
Á semana seguinte estaba vivindo noutra parte de Madrid, sola, nunha casa na que non me cuestionaban o tipo de amor que eu quería vivir.
2.- Os casados casa queren
Un ano máis tarde, as causalidades da vida- mais ben as obras na miña casa antes de que viñera a vivir a miña parella a ela- fixeron que me vira vivindo 5 días na casa dos pais das miña parella. Esa casa era tamén nese momento a casa da miña parella. Estou segura que non hai outro lugar en Europa que teña un índice tan alto de “treinteañeros” cobrando un pastizal e vivindo cos pais, mais esta é outra historia.
Pois resulta que os pais, a quen sempre lle din as grazas por acollerme ben, convidáronme a empregar a habitación de convidados e non a habitación da miña parella. E ante o tamaño que deberon alcanzar os meus ollos ao abrirse, dinme moi tímidamente, que se EU quería podía durmir co seu fillo na súa habitación. E era co seu fillo con quen no prazo dunha semana eu ía vivir os seguintes anos da miña vida.
O seu fillo, a miña parella, non dixo nin esta boca é miña. E eu…¿eu? ¿qué ía dicir, eu? Que se esas eran as normas desa casa, eu acatábaas e…. listo. ¿De verdade, que esto me está pasando a min xa pasados os 30? Pensaba eu. Menos mal que non me pasou con 25 pois tería iniciado a 3ª guerra mundial! ¿Hai algo máis bonito que quererse? ¿Por qué porlle impedimentos?
Pois si, isto pasoume a min xa pasados os 30. E non me pasou nin na comunidade aborixe en Australia nin na comunidade Amish en Usa, nin nunha aldea da montaña asturiana, pasoume hai uns anos nun dos mellores barrios da capital do reino.
Afortunadamente na miña casa nunca se estableceron esas normas. Nin separar de noite ás parellas que non están casadas, nin durmir separados cando xa levan máis de 25 anos de relación. Aproveito para dar un ¡HURRA! polas parellas que xa festexaron as vodas de ouro e seguen acariciando a pel do outro cada noite – éche ben doado ao durmir na mesma cama-.
E desta última experiencia, teño 2 versións máis: Os casados habitación queren e os casados cama queren, mais déixoas para o seguinte post.
¿Cales son os motivos para este tipo de comportamentos? habelos hainos aínda que eu descoñézoos. Ou poida que non queira coñecelos. Eu defendo o amor e a expresión do amor sempre. Durmir acompañada pola persoa que queres é maravilloso, leves ou non anel de casada, sexa do sexo oposto ou do mesmo. Concordas, ¿sí?
Comentarios
Publicar un comentario