As etiquetas: é egoísta

Etiquetar: acción de por etiquetas.

En qué momento comezamos a recibir etiquetas?

En qué momento comezamos a por etiquetas?

Hai verdadeiros profesionais da etiquetaxe a primeira vista, asì como quen coloca o monigote do inocente o 28 de decembro.

Versión en español

A diferencia estriba en que o monigote é temporal, só válido para o dìa dos inocentes, e a etiqueta permanece, como se pasara a formar parte do noso adn, da nosa configuración xenética. Esa etiqueta imprégnanos.

Non sei en que momento da miña vida me colocaron a etiqueta de Egoìsta. Non sei nin o momento nin a persoa que me etiquetou.

Puxéronme a etiqueta e eu crecìn toda a miña vida, e traballei, e relacioneime, e quixen, crendo que eu era unha persoa egoìsta. Sí, durante anos vivín coa crenza de que unha das caracterìsticas que me definían como persoa era o egoismo.

O MEU egoìsmo fronte à xenerosidade dos DEMÁIS.

Os demáis son xenerosos, teñen a cualidade da xenerosidade e eu son unha auténtica egoísta.  Desde esta crenza, boa parte das accións dos demáis son accións xenerosas, aínda que realmente sexan accións egoístas que non teñen en conta aos demáis.

Ao ter a etiqueta do egoísmo, a miña reacción ante comportamentos egoístas dos demáis era sempre o mesmo. Xustificar ese comportamente egoísta. Convencerme a min mesma que do mesmo xeito no que eu era egoísta diariamente, os demáis tamén tiñan dereito a ser un chisco egoístas un día calquera. Aínda que ese día calquera se repetise un día tras outro, e chegara a transformarse “dun día calquera” a un “diariamente”.

Egoísta? Eu? En serio?

¿Cómo souben que tiña unha etiqueta? En concreto, ¿cómo souben que tiña esa etiqueta de egoísta?

Soubeno grazas ás cousas da vida. Non fai moito tempo, a vida fixo que unha amiga me agradecese ser SEMPRE xenerosa. Escoitei o seu agradecemento e sorprendinme. 

Eu? Xenerosa? Sempre? 

E parei a pensar, a pensar en tódalas veces que escoitara un agradecemento similar. “Es xenerosa”. E deime conta que foron varias as veces que nas últimas semanas, e meses, e anos, escoitara ese agradecemento. Só que nunca o escoitara realmente, nunca o crera. A crenza de ser egoísta era máis poderesa, levaba máis tempo e atopábase máis profunda.

¿E cal foi a consecuencia de ter a etiqueta de egoísta? Crer cegamente nela, crer que eu era unha persoa egoísta.

¿E cal foi a consecuencia de crer que eu era unha persoa egoísta?  Afondar nesa crenza errónea e sufrir os excesos ou abusos de persoas que realmente sí  eran egoístas, ou bastante màis egoìstas ca min, e que non formaban parte do grupo de  “os demáis xenerosos”. Mira por onde, eu sí formaba parte do grupo de persoas xenerosas. 

Egoìsta? Eu? Ás veces, na súa medida. En xeral, son unha persoa xenerosa, que desfruta compartindo tempo e experiencias, facéndolle a vida un chisco máis sinxela e un chisco máis feliz a tódalas persoas coas que comparto un tramo do camiño na vida.

Afortunada de terme sacado das profundidades do meu ser a etiqueta de EGOÍSTA que non sei nin cando, nin cómo, nin quén ma colocou e eu crinme esa etiqueta cegamente.

Máis etiquetas? Non, gracias.