El quería auto-enganarse -De gaivota- dicíase -Este ovo é de gaivota- Aínda que o tamaño menor a un ovo de calquera galiña, desmentíallo. Así que volvía a dicir para sí -De gorrión. Este ovo é dun gorrión- E a cor branca nuclear do ovo, tamén llo desmentía.
Todo empezou aquela tarde fría de sábado cando soou o teléfono. Alén da liña estaba a seu xefazo, para convidalo a unha copa nunha desas terrazas no tellado que están tan de moda en Madrid.
Marcos, que así se chamaba este bo home que agora erraba semidesnudo, sospeitaba naquel momento que o seu gran xefe quería pedirlle algo. Algo importante, está claro. Tan importante como trasladarse a traballar a Oriente Medio nun prazo de 4 días e por un prazo de 2 anos e medio. Ou máis.
E alí estaba Marcos, un venres, festivo nesas latitudes como un domingo en occidente, saltándose a prohibición de confinamento decretada polo coronavirus e penetrándose nos 500 metros de dunas que separaban a súa luxosa urbanización de expatriados dunha praia virxe bañada polo océano Índico.
Tan virxe, que 4 tipos de tartarugas desovaban cada ano nos seus areais ata 600.000 ovos. Como era de agardar para o lector, Marcos, disto, non tiña nin idea.
Era o perfecto. Sempre cumprira todas as normas, as académicas, as familiares, as laborais e as sociais. E así, gañou o título de “o mellor papá 2019”, ou a mención a “o empregado do ano” desde que entrara a traballar nesa compañía americana no ano 2014.
- Que pode pasar se dou un paseo pola praia?- Preguntouse. – Nada!!- E el mesmo respondeuse. Vivir só no estranxeiro fomenta estas conversacións cun mesmo.
Con todo, os cálculos da nada a este enxeñeiro de camiños falláronlle e grazas a un tropezón cunha vella cañota furada, púxose paralelo ao chan e caeu de fuciños contra o chan, tras salvar un desnivel de metro e medio de alto.
Aterrou primeiro a súa cabeza e logo o resto do corpo. Quedou coma un pau espichado nas tomateiras da súa aldea. Movía as pernas no aire para lograr zafar daquelas areas que atrapaban a súa cabeza e metade do tronco.
Tras varios segundos, que lle pareceron horas, de loita contra si mesmo, logrou zafarse e incorporouse do buraco no que caira. Da súa cabeza colgaban mechóns dourados aderezados cos restos de casca branca, mesturados co brillante da area.
Que pasou? Que é isto? Gritaba á soidade da praia, mentres sostiña un obxecto redondo, branco e fráxil entre as súas mans. Comezou a camiñar. Sen rumbo. Tardou aínda uns minutos en recoñecer a súa nova condición de asasino. Tras preguntarse os motivos polos que aceptara ese traballo tan lonxe da súa casa, asumiu que acabada de impedir o nacemento de 199 tartarugas. Así, a ollo. Pois a media de ovos que pon cada tartaruga é de 200. E de todos os ovos que a mamá tartaruga puxera a noite anterior no buraco no que Marcos aterrara de cabeza, salvouse só un.
Ese ovo rechamante deslumbrou aos ollo de Marcos, quen rompeu a chorar ante a fraxilidade da natureza ao cóllelo nas súas mans.
Tentou acougarse para atopar unha solución pois non sabía qué facer con ese ovo. Outra tortilla? Levaríao consigo? Enterraríao? Chamaría aos gardas do parque nacional das tartarugas? Chamaría á súa muller? que a aquelas hora estaría aínda durmindo a 7.000km de distancia e a 4 horas de diferenza horaria.
Saltou da cama ao escoitar o teléfono, tentou coller as lentes e só logrou tirar o vaso de auga que todas as noites leva para durmir. Caeu tres veces antes de responder o teléfono sen lentes e sen saber a quen respondía. Que dis? Como puideches ser tan torpe para entrar nunha Reserva Natural con acceso prohibido, en plena pandemia e con orde de confinamento? Porque lémbroche que estás en corentena, pois o teu simpático – con retintín- compañeiro de traballo, Manolo, o plasta, deu positivo en Covid-19. Finalmente decidiu non chamar á súa muller. E deixala durmir plácidamente, se iso era posible cun bebé de 11 meses e tendo que dirixir teletraballando a un equipo de 14 persoas confinadas nas súas casas.
O último que se lle ocorreu despois de moverse sen rumbo duna arriba, duna abaixo, foi meditar para atopar a mellor solución ao único ovo que non se converteu en tortilla.
Co ovo nas palmas das súas mans, sentou en loto na area, pechou os ollos, respirou fondo e comezou a recitar un mantra budista que ensinan nas escola de ioga.
Om tare tutare. 1 vez, 2 veces, 3 veces, 3 veces, Om tare tutare, Om tare tutare, Om tare…
E nese estado meditativo, sentía a luz cálida do sol nas súas fazulas, a brisa mariña no seu pelo suavizado pola pasta de ovo seco, tiña debuxada no seu rostro un sorriso e comezou a sentir un cosquilleo na punta do seu nariz. Respiraba profundamente iluminado tratando de atopar unha solución. O cosquilleo na punta do nariz era constante, así que decidiu abrir os ollos dócilmente e atopouse fronte ao seu nariz con 2 puntos negros que o fitaban. Sobresaltouse ao ver á tartaruga e aínda así permaneceu inmóbil contemplando a temperanza dun ser cor verde con 200 anos de historia vivente na súa coraza.
Enmudeceu e deixou pasar un tempo. A tartaruga seguía alén da punta do seu nariz. Finalmente, sentiu unha forza interior que o empuxaba cara a un valo á súa esquerda, así erguéuse e dirixiuse alí. Volveuse cara esa impresionante tartaruga, Marcos buscaba a súa aprobación e ese ser centenario pareceu asentir.
E alí, este bo home, con exquisito coidado depositou o ovo. A tartaruga non deixou de observalo. Marcos pechou os ollos de novo. Entendeu que debía abandonar o lugar. E ascendeu duna dentro. Desde alí puido observar a imaxe máis tenra que quedaría gardada na súa alma para sempre. A tartaruga dirixiuse ao lugar no que Marcos deixara o ovo, alí onde ela mesma lle indicara.
Coas súas grosas patas traseiras escavou un buraco dun metro de profundidade e coa pata esquerda desprazou o ovo de Marcos ao interior do novo buraco. A tartaruga acomodouse enriba do buraco e comezou a por os seus ovos. Marcos estaba fascinado. A maior mostra de solidariedade que vira nunca antes na súa vida. Non era consciente do tempo que pasara alí vendo como a mamá tartaruga unha vez que terminou de por os seus ovos, volveu cubrir de area esa incubadora de tartarugas, improvisada nunha praia de Oriente Medio e dirixiuse ás augas do mar. Miraba só cara adiante, mar dentro.
Cando xa non quedaba rastro da tartaruga, salvo a súa pegada na area, emprendeu o camiño de volta á súa solitaria casa de expatriado. E cruzando a porta, díxose: Graciñas. Graciñas por darme a oportunidade de participar neste proxecto vital
Taller Escola Madrid. Confinamento. 04.2020
Comentarios
Publicar un comentario