Soño con viaxar soa

-

Miraba pola fiestra. Árbores, cables eléctricos, escuridade, túnel, luz, prados verdes, casas. Ante a súa mirada cría ter a cinta cinematográfica dos cinemas que pasaba a toda velocidade. Sorriu. 

Versión en español

Viaxara moito, cría. Varios países europeos e mesmo cruzara o Atlántico en dúas ocasións. A NY no Paso de Ecuador, esa viaxe de universitarios no que se celebra superar a metade dos créditos para poder graduarse, asegurándose así unha viaxe co seus compañeiros que non dependía de terminar a carreira. E a Costa Rica, de lúa de mel. 

Nunca viaxara soa. Tivo a oportunidade nunha ocasión. Valorouna e finalmente rexeitouna. Os seus pais, medorentos, insistíanlle en que unha vez terminase o congreso de bioloxía molecular en Frankfurt, regresase a Barcelona cos seus compañeiros de departamento. Que unha moza non podía viaxar soa polos pobos da Selva negra alemá. Que lle conviña aproveitar os seus 25 anos nas praias de levante con outros ricos madrileños.

E así, perdeu aquela oportunidade de viaxar soa, antes de cruzarse con Luís, o seu home, quen non a deixou separarse del nin un só día. 


Onde iría? 

A inmortalizar co meu obxectivo a migración dos Ñús, o apareamento dos leóns, a choiva na sabana. Respirar nun espazo aberto, en plena natureza, a kms de distancia da civilización sen berros e demandas de nenos.

- Alicia, deixa ao teu irmán facer contigo ese quebracabezas. - Interrompeu o seu pensamento para dirixirse á súa filla. E volveu a ela.

Respirar liberdade.

A ela, que fora sempre moi organizada, encantaríalle subirse soa a ese avión sen ter que seguir o plan establecido por unha previsible axencia de viaxes. Libre. Experimentar esa sensación de non ter nada planeado e ir organizando a viaxe sobre a marcha.

Coñecerase a moita xente? Máis homes ou máis mulleres? Serán dese tipo de xente como os meus amigos? Ou serán aventureiros que rodan polos camiños cheos de pó de África e dormen cada noite nunha cama diferente, conversando con viaxeiros e locais? Sorría.

E eu? Sería unha desas mulleres capaces de vivir unha pequena e bonita aventura? Sorría aínda máis. E se me puxese mala? E se non me dese tempo a avisar á miña familia? Virouse cara aos seus fillos, buscou a mirada cómplice de Luís e desbotou de novo esta tola idea de viaxar sola.

De momento.


Taller escritura. Madrid. Confinamento. Abril 2020

Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

10. ¿Manter a amizade tras unha ruptura?

-
Imaxe
Este post non o tiña previsto, pero surxiu ao ver as reaccións do post anterior sobre a “ Comunicación cero ”. Este post non é como os demáis. Este post é unha reflexión en alto, mais ben, unha reflexión escrita . Foron varias as persoas que me contactaron para falar sobre o feito de manter a amizade tras unha ruptura . E vin 2 bandos ben diferenciados, - Por unha banda, aqueles, e deixame dicir que a minoria, que defendían que era bo e posible  manter a amizade despois dunha separación e - Por outra banda, aqueles  que, coma min, pensamos que manter a amizade xusto despois dunha ruptura é unha utopí a. Unha moi boa amiga tamén me chamou para dicirme que, se ben a Comunicación Cero era necesaria, tamén era triste non manter ningún tipo de comunicación cunha persoa coa que compartiramos parte da nosa vida e á que tanto quixéramos. O que eu penso que é triste é dicir que se mantén a amizade xusto despois dunha separación. E opino isto, porque ou ben non se va...
Ler máis

Quen se deita con nenos, levántase mollado

-
Imaxe
Cousas de consulta.  Hai un refrán popular que di que quen se deita con nenos, levántase mollado Versión en español   Non sabes como pero un día pasa, e levantácheste mollado. Ti xa hai anos que deixaches de mollar a cama, isto é, de facer pis por ti. Entón pensas en que non te deitaches cun neno. E estás no certo, non te deitaches cun neno senón cun adulto con enuresis nocturna. Entendámonos, cun adulto menor de 48 anos, por exemplo, e non cun adulto maior de 84. ¿E de onde vén esa emisión involuntaria de orinar en adultos?  De nenos que non sentiron todo o apoio dos seus pais.  Resposta do urólogo ao acompañante do paciente, mentres este esperaba polos resultados, e polo paciente.  Que de cousas se aprenden nunha sala de espera dunha clínica calquera nun pobo calquera. Cousas de consulta.
Ler máis

7. Chorar, rir e sorrir

-
Apiques de rematar esta fría estación de inverno, sinto máis forzas para continuar a escribir sobre o amor, o desamor e cómo afrontar as rupturas. Será que a primavera chama á porta? Nos días posteriores a unha ruptura podemos sentir ganas de chorar – sempre e cando non choráramos ríos e mares antes da separación e teñamos o dique xa seco;)-. Se sintes ganas de chorar, faino, exprésao, libérate,  o choro é liberado r. E moito  máis liberardor é rir despois de chorar . O  sorriso  moviliza multitude de músculos faciais e é un xesto poderosísimo.  Qué é o que non se consigue cun sorriso? E a risa moviliza multitude de músculos en xeral. Tanto o sorriso como a risa cambian a emoción, transfórmana. Sorrir.- Así que se se nos “esqueceu cómo sorrir”, se nos custa  sorrir  ou se non somos capaces de facelo, lembremos o  exercicio de SORRIR . Descoida, ninguén nos vai sacar unha foto, e incluso pode ser un sorriso forzado, o importan...
Ler máis