Un medo ancestral. O abandono ante o embarazo

Dende nova tiña medo a empreñar. Realmente non era un medo a quedarme embarazada senon un medo a sentirme sola no embarazo. Incluso máis alá, era un medo a ser abandonada por estar embarazada.

 Versión en español

Crin que ese medo fora transmitido polos meus pais. Crino erroneamente durante varios anos. Estaba errada. Nunca me transmitiron tal. Diso deime conta anos máis tarde. Mais a orixe dese medo non é o importante.

Para min o importante é a experiencia vivida. A necesidade de liberarme dese medo, desa dor. E a expectativa de me liberar desa dor ao ir premendo nas teclas do teclado deste ordenador.

Sexa polo que fora, polo paso dos anos, pola independencia económica, polas relación sentimentais máis sás e seguras, ese medo desapareceu. A lo menos iso foi o que eu pensei antes de cumprir os 29 anos. Pero a realidade apareceu por sorpresa.

Daquela xa tiña superados os 30 anos. De feito, os dous, a miña parella e mais eu, superáramos había xa un tempo os 30. Desfrutabamos de boa casa e de bos traballos.

Mantiñamos unha relación de máis de 3 anos. 3 anos compartindo vida, casa, familia…  A relación de amizade era de máis de 6 anos. Eramos un deses milleiros de casos nos que a amizade convertiuse en amor.

Volviamos dunha viaxe dun mes pola costa este de África e das súas reservas de animais. Eu estaba feliz. Lembro a organización da viaxe e cada día da viaxe con moita ledicia, cunha felicidade plena. É ben certo que despois dun cumio sempre se chega a un val.

Tan pronto aterriza o avión en chan europeo, comezo a recibir notificacións no teléfono. Entre todas elas, unha notificación en maiúsculas da app My Calendar, a app que desde hai anos me axuda a medir os períodos da menstruación (entre outras cousas;)

  

MÁIS DE 15 DÍAS DE ATRASO

¿Cómo? Non pode ser! Miro, e sí, un atraso como nunca antes tivera…

Ía no taxi cos puños pechados desexando que o tráfico desaparecera e poder chegar pronto a casa.

Foi entrar pola porta da casa e dicir: Temos unha falta de máis de 15 días. Sí, TEMOS. Pois a regra téñooa eu, mais eu nin son, nin fun, nin serei a Virxe María. Se tiña unha falta, non ía ser polo Espíritu Santo. Imos ao asunto.

Non estabamos a buscar ser pais. De feito, eu elexino como parella porque non quería estar con alguén que me presionara para ser nai antes de sentirme realmente preparada para selo. Esta é outra historia.

A respiración acelerábaseme mentres pronunciaba esas palabras: “Temos unha falta de máis de 15 días”. Recoñézoo. Si. Sentín medo. Medo a estar embarazada. Medo a asumir unha responsabilidade importante. Medo a facer fronte a aquelo que non tiña baixo control. Medo a non estar preparada.

Todos estes medos desapareceron de súpeto. Tropeceime de golpe cunha resposta que daquela non imaxinaría nin no peor pesadelo.

Unha resposta á que tanto medo lle tiven no pasado: o medo a sentirme abandonada ante un embarazo. Unha cara completamente desencaixada, ollos chorosos de desesperación, corpo abatido e apoidado nunha parede, mans temblorosas, palabras entrecortadas que deixaban entender: eu estou moi preocupado… a túa familia é máis aberta….na miña familia os embarazos sempre son buscados… A culpa tela ti…

¿Culpa? ¿Qué culpa? Aaaa é que nese mes eu tomei un día a píldora con 12h de atraso. Esa píldora que el seica tomaría se houbera no mercado ese tipo de anticonceptivos para homes. O chiste é moi malo, seino.

¿A responsabilidade do método anticonceptivo é só miña? ¿Tamén son culpable de que non exista a píldora para o home?

A culpa tela ti… esas palabras retumbaban nos meus oídos

SENTINME COMPLETAMENTE ABANDONADA.

Eu pensaba que estaba acompañada na vida e realmente estaba soa. Non, esa situación era peor que estar soa. Era estar realmente soa cando fisicamente estaba acompañada. Tremendo.

Sentín que non estaba cunha persoa que me apoiaba. Sentín que non estaba cun home maduro. Ahí sentín o que era a soidade, a de verdade. Sentín o abandono. Sentín tal xenreira, que o mandei a el solo á farmacia. Seica non sabia qué facer… pois xa llo dixen eu.

Nos 2 minutos que debeu tardar en volver co predictor, o meu corpo templouse, eu non sentía estar embaraza, a miña cabeza pensaba e pensou: “Eu non penso ser nai cun pai que non quere selo”. E a este pensamento seguiu no outro. “E este tipo, non volve verme na vida”.

Mentres o predictor apoidado no lavabo cambiaba de cor ao analizar a miña orina, preguntoume:  ¿E que pasa se dá positivo?

O predictor pitou. E eu quixen enterrar esto para sempre.

Mais todo volve. Volve ao vernos ante situacións similares. Nas que as respostas son moi diferentes. Afortunadamente.

Foron varias as veces nas que me sentìn triste e enfadada. Triste e enfadada por non ter tratado este asunto con claridade no pasado.

Ahì non houbo ningunha superación en parella, simplemente porque non houbo nada que superar. Como moito, un rapaz naquel momento superou o que ata o daquela fora o maior agobio da súa vida, mais nada máis.

Cada persoa responde, en cada momento, como sabe, ou como pode. A capacidade de dar resposta ante a vida, a response ability, da que falara noutro post. E isto non nos converte nin en malas nin en boas persoas. Todos queremos protexernos a nòs mesmos.

Agora é o meu turno. O turno de expresarme con claridade. De superar ese medo ancestral. De sanar a ferida. Por fin, agora sanou.